माझे वडील नोकरीला असल्यामुळे आम्ही शहरात राहतो. आजकाल दैनंदीन जीवन अतिशय धावपळीचे झाले आहे आणि त्यामध्ये निवांत वेळ फारसा मिळत नाही. आणि मिळलच तर तो जीवनावश्यक कामे करण्यात, कुटुंबाला वेळ देण्यातच निघून जातो. त्यामुळे भुतांच्या गोष्टी ऐकायला मिळणे हे अशक्यच झालेले आहे. असे विषय आजही ग्रामीण भागात फार चवीने बोलले जातात.
मी १० वी ला शिकत होतो. दरवर्षी उन्हाळ्याच्या सुट्ट्या लागल्या की मजा मारण्यासाठी माझ्या मामाच्या गावाला जायचो. मामाचे घर तसे धाब्याचे होते. जुन्या पद्धतीने बांधलेले. त्यातल्या त्यात ते शेतातच बांधलेले खूप मोठे, एकत्रित कुटुंब पद्धती माझ्या आजोबांना आवडायची, त्यामुळे आजी,आजोबा, ३ मामा, मामी, आत्या असे एकंदरीत शेतात काम करणारे गडी माणूस पकडून, १५ जण तिथे राहायचे. घराच्या समोरच थोडा बागबगीचा बनवलेला. बाजूलाच गुरांचा गोठा. आणि त्यात भरपूर गाई-म्हशी आणि बैल होते.
आम्ही शहरात राहणारे म्हटल्यावर छोट घर आणि त्याच छोट्टया जागेत वावरायचं-खेळायचं पण इकडे मामा कडे मोठ्ठ घर ते ही शेतात, त्यात आमच्यासाठी बनवलेली बाग, खेळण्यासाठी उन्हाळ्याच्या दिवसात मोकळ शेत. दिवसभर तिथेच उनाडक्या करायचो. माझ्या मामाला दोन मुल आणि मावशी, आत्या, या सर्वांची मुले-मुली आणि या सर्वांत मी मोठा आणि सर्वाचा लाडाचा. खेळताना सकाळ ते संध्याकाळ कशी होऊन जायची कळायचं सुद्धा नाही. मामा सुद्धा मला विविध शेतीचे कामे,शेतीची माहिती द्यायचे तसेच बैलगाडी चालवायला शिकवायचे, आणि संध्याकाळी गाईचे दुध काढायला शिकवायचे. मी जेव्हा तिथे गोठ्यात जायचो तेव्हा त्या म्हशी पाहून भीती वाटायची कारण त्यातली एक म्हैस माझ्याकडे काही तीव्र आवेशाने बघायची जसकाही मला शिंगणे फेकून देणार. मी मामाला सांगितले की ही म्हैस इतर गुरांपेक्षा थोडी वेगळीच दिसते. त्यावेळी मामाने सांगितले की या गोठ्यात सर्वांत जास्त दुध देणारी व माझ्या परिस्थितीला बदलणारी हीच गंगी आहे. काही महिन्यापासून ती काही विचलित असते दोनदा तिचे रेडकू मरण पावले. सध्या बी ती गाभण आहे काय हुईल या काई दिवसात ते पांडुरंगच जाणो बाबा. तेव्हा पासून काही तिचे लक्ष ठीक दिसत नाहीत गड्या. तिला कुणी काही केल असाव, अंगावरून गेल असाव काई किंवा काई बाहेरच असाव… मला कळाल नाही की बाहेरच म्हणजे काय ? मी तसाच आजी कडे गेलो व आजीला विचारले की आज्जी मामा असे असे बोलले की बाहेरच म्हणजे काय हे मला कळाल नाही ग. जसे विचारले तसे आजीने मला जवळ बसवले व सांगू लागली बाळा तू यात पडू नकोस आणि गप्प झाली जा तू बाहेर खेळ. तरी माझी जिज्ञासा काही शांत होत नव्हती तसे मी आबा कडे गेलो ते आराम करत होते. तसा मी त्यांच्या जवळ जाऊन बसलो, त्यांनी माझ्या कडे बघितल आणि बोलले की कसल्या विचारात आहेस सोन्या. मी त्यांना सर्व सांगितले तेव्हा त्यांनी तर मला तंबीच दिली की, तू आज नंतर त्या गोठया कडे जाणार नाहीस. आणि या प्रकारा पासून दूरच राहशील. ती लोक मला जेवढी दूर ठेवण्याचा प्रयत्न करत होती तेवढा मला ते बाहेरच नेमक काय हे जाणून घेण्याची इच्छा प्रबळ झाली. दिवस जात होते माझे सवा लक्ष तिच्या प्रसूती कडे लागून होते आणि एक दिवस संध्याकाळी तिला परत रेडकू झाल आणि सर्व खुष झाले. पण मामा कुठल्या तरी टेंशन मध्ये दिसत होते मी राहवून विचारलं, काहो मामा आता झाल ना तिला रेडकू आणि बघा तिच्या जवळच आहे ते. आता तर खूष व्हा तर मामा बोलले की मला ही तुफान येण्यापूवीची मशान शांतता दिसते गड्या. ते पिल्लू काई अलगच दिसून रायल. तुमी जाऊन झपा मी येतोच. माझी आई मला घेऊन गेली आम्ही जाऊन झोपलो. तेवढ्यात काही वेळाने ती म्हैस कावऱ्या-बावऱ्या सारखी करायला लागली तिने हंबरायला सुरवात केली तिचा आवाज आणि तो आक्रोश त्यामुळे सर्वांची झोप उडाली. आम्ही अंगणात जाऊन बघितलं तर मामा सुद्धा रडायला लागले आणि बोलत होते की गंगे यावेळी पण म्या काईच नाई करू शकलो जे व्हायचं नव्हत ते घडल.
क्रमश :
ही कथा फक्त मनोरंजनासाठी असून एमएच २८.इन अशा कुठल्याही अंधश्रद्धेला खतपाणी घालत नाही. अथवा याच्याशी एमएच २८.इन चा कुठलाही संबंध नाही.