असं वाटते मला

असं वाटते मला,
वारा बनून गावी तुझ्या यावं.
जेथे असेल तु तेथे जावून,
अंगी तुझ्या घुटमळावं.

असं वाटते मला,
फुलपाखरं मी व्हावं.
येवून जवळ तुझ्या,
अवती – भवती फिरावं.

असं वाटते मला,
सावली तुझी व्हावं.
जेथे जेथे जाशिल तु,
तेथे मागे तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
गाणं मी व्हावं.
कधीतरी नकळत,
ओठी तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
अश्रू मी व्हावं.
आठवण येता माझी कधी,
डोळ्यातून तुझ्या वाहावं.

असं वाटते मला,
हसू मी व्हावं.
नाराज असतांना तु,
खुदकन गाली तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
स्वप्न मी व्हावं.
रोज रात्री तु मला,
उघडया डोळ्यांनी बघावं.

असं वाटते मला,
उंबरठा मी व्हावं.
घरातील चौकटीत तुझ्या,
कायमस्वरूपी असावं.
सौ. अनिता भागवत येवले (बुलडाणा)

"घर"

“घर”

घर ही स्वतःची जागा आहे ,
म्हणुन त्याला घर म्हणता येत नाही.

जाण्या-येण्याचा रस्ता आहे,
म्हणून त्याला दार म्हणता येत नाही.

घर म्हणजे आशेची असलेली किरणं,
सूर्याचं असलेलं तेज.

प्रपंचात राहून केलेला परमार्थ,
कुटूंबातील सर्वांसाठी त्यागलेला स्वार्थ.

संसाररूपी मंदिरात असलेल्या,
आई वडलांची पूजा.

जिव्हाळा असेल सर्वांसाठी नाही अंतर्भाव दुजा,
घर म्हणजे नुसत्या चार भिंती.

एक उंबरठा आणि दोन खिडक्या नाही,
डोक्यावर सावली आहे म्हणून ते छत नाही.

आपुलकी, प्रेम, जिव्हाळा, माया
ह्या चार भिंती त्यांची शीतल छाया.

उंबरठा म्हणजे घराची मर्यादा
खिडक्यांतून वाहावी वाऱ्याची झुळूक सदा.

डोक्यावर असलेला मायेचा प्रेमळ हात म्हणजे
घराचं असलेलं छत जेथे सावली मिळते सुखाची असं माझं मत.

घरात व्हावा नेहमी थोरा-मोठ्यांचा आदर
आला पाहुणा कधी करावा स्नेह भाव सादर.
असेल असं वातावरण जिथे तेचं घर-दार

सौ. अनिता भागवत येवले (बुलढाणा)

"साथ"

“साथ”

खडतर अशा प्रवासात या
साथ मला देशिल का?
नाही मागत गाडी बंगला
कष्टाचा एक घास मला देशिल का ?

येतील किती जातिल किती
सगे-सोयरे भेटतिल किती ?
काटेरी या वाटेमध्ये
सुंदर बाग फुलवशिल का ?

चल उठ आता, चल उठ आता
ओढू हा संसाररूपी रथ.
पण शपथ आहे तुला
या सुंदर रथाचा सारथी तु होशिल का ?

वाटेवर या चालतांना
भेटतील तुला सांगणारे.
ऐकून तु त्यांचे कधी तरी,
साथ माझी सोडशिल का ?

आयुष्य माझे कमी पडले,
तुझ्या सोबत जगण्यासाठी
पण जोपर्यंत श्वास आहे.
तो पर्यंत सावली माझी होशील का ?
सावली माझी होशील का ?

सौ. अनिता भागवत येवले
बुलडाणा