राष्ट्रीय एकता

National Integration

खुद प्रस्तोने लगाई अपने देशमे आग |
एकता सेही बुझ सकती है ये जो लगी है आग || धु ||

सुभाष के नरोने जोश हमको दिलाया है |
आझादी को हम सबने मिलकेही पाया है ||
देखके हमारी विरता अंग्रेज गये है भाग || १ || एकता सेही बुझ—

खाये हुवे है धोका एक बार हम किसीसे |
टकरायेंगा जोकोई मिट जायेगा हमीसे ||
देश के अपने प्राण वोरोने किया है त्याग || २ || एकता सेही बुझ—

किस्मत ने हमारे जब ये दिन दिखाया है |
इमान पडोसीका हर पल डगमगाया है ||
जज्बात हमारे देखो अबभी रहे है जाग || ३ || एकता सेही बुझ—

हर कोई चल रहा है सतरंजकी देखो चाल |
यारो जामानेका अब बदल चुका है “खयाल” ||
लाखोंके उजड रहे है इस धरती पे सुहाग || ४ || एकता सेही बुझ—

 

एकनाथ उर्फ़ खयाल चिंतले
मो : +९१ ८४८५००५५४८

शहराचं येडं

Shaharach Yed Kavita

शहराले जायचं येडं करी भल्याभल्याले येडं,
मशिनीगत धावणाऱ्या शहरापरीस बरं आपलं खेडं ।
दोन घडीक बोल्याले न्हाई कोण्याले फुरसत,
पैका कमावतात लोकं पर आयुष्यात न्हाई बरकत ।। १ ।।

इमारती येवढ्या उंच नजर पुरत न्हाई,
मानसायची गर्दी येवढी पाय ठेव्याले जागा भेटत न्हाई ।
नुसतं दिव्यानं चाकाकणार जग हे,
पण माणुसकीचा राजा पत्त्याचं दिसत न्हाई ।। २ ।।

दंगली, खून, दरोडा, अक्सिडेंट हे तं रोजचंच झालं,
त्याशिवाय लोकायलेबी चैन पडत न्हाई ।
परत्येक माणूस जगण्यासाठी एकदुसऱ्याचा गळा कापतो,
इमानदारी, संस्कृती, सभ्याचाराचं इथं दर्शन बी घडत न्हाई ।। ३ ।।

माणसाचं मशिनीबिगर काम अडतं,
पर माणसाचं माणसाबिगर काम अडत न्हाई ।
माणसाचा मशिनिवर जीव जडतो,
पर माणसाचा माणसावर जीव जडत न्हाई ।। ४ ।।

इथं राजा शेजारी शेजाऱ्याले वयखत न्हाई,
मारून बी टाकलं शेजाऱ्याले तारिबीन कोण्यालेच हरकत न्हाई ।
माणसाच्या या रानात खोट्या परतिष्ठेचं बी पेरल्या जातं,
पर मनाच्या शांतीची हिरवय इथं कधीच उगवतचं न्हाई ।। ५ ।।

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

स्पर्शगंध प्रीतीचे

Sparshgandh Pritiche Poem

मी ओठांनी काहीही न बोलता,
तुझे तु समजून घ्यावे |
निर्बोल निरागस प्रेम माझे,
डोळ्यातून तूजला केव्हा कळावे || १ || मी ओठांनी…

स्वप्नफुलांचा तुझ्या गं मनी,
फुलला वसंत तूज केव्हा कळावे |
प्रेमात शब्दांचा संबंध येतोच कुठे,
हे तर प्रेमींच्या नजरेत दिसावे || २ || मी ओठांनी…

तुझ्या आयुष्याच्या स्वप्नवेलीवर सखे,
माझ्या प्रीतीचे सुमन फुलावे |
पाषाणरूपी हृदयात तुझ्या,
माझ्या प्रेमाचे झरे खुलावे || ३ || मी ओठांनी…

एकच इच्छा वसे मनात माझ्या,
हसतखेळत तुझसंगे आयुष्य जगावे |
प्रीतीच्या ह्या पहिल्या सरींचे,
स्पर्शगंध तूज केव्हा कळावे || ४ || मी ओठांनी…

माझ्या वेडेपणाचे स्थान मनी काय तुझ्या,
नयनातून सखे तु व्यक्त करावे.
मी ओठांनी काहीही न बोलतो,
तुझे तु समजून घ्यावे || ५ || मी ओठांनी…

 

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

मनाचं स्वातंत्र

Mind Independence Poem.

अर्ज विनंत्या करून मिळालेली,

कोणतीच गोष्ट मला नको.

अपयशाची लढता लढता,

मरणे मला आवडेल.

परंतु कोणाचीही दया,

घेऊन जगणे मला नको.

आयुष्याच्या वाटेवर एकटाच जिद्दीने जगेल,

परंतु कोणाच्या मदतीचा हात मला नको.

काही क्षनजरी जगलो तरी स्वाभिमानाने जगेल,

परंतू कोणासमोर नतमस्तक होऊन जगणे मला नको.

मी कोणावरही अत्याचार करणार नाही,

परंतू मला सुद्धा कोणाचा त्रास नको.

कोणाच्या गुलामगिरीने जीवन जगण्याचा,

आभास सुद्धा मला नको.

माझ्या मनाच्या स्वातंत्र्यावर,

मला कोणाचा हल्ला नको.

जसा आहे तसाच मी जीवन जगणार,

कोणाचाही फूकट सल्ला मला नको.

 

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

पैसा

Money Poem

पैसा रे पैसा,
तूने इन्सान को बना दिया कैसा ?
आज पैसा ही सबका दाता है,
पैसे से ही सबका नाता है || १ ||

पैसा ही सबका पिता है,
पैसा ही सबकी माता है |
आज पैसा कमाने के लिए,
हर कोई रात रातभर जागता है |
जिसने जिसने जनम लिया इस धरती पर,
हर वो पैसे के पीछे भागता है || २ ||

आज पैसा ही सबके रिश्ते है,
पैसेसे ही सबके नाते है |
पैसा नही जिसके पास,
उसे उसके अपने भी छोड जाते है || ३ ||

जनम से लेकर मौत तक,
पैसे के ही लिए है जागना और सोना |
पैसे पर ही निर्भर है जिंदगी सबकी,
पैसे के लिए है जिंदगी भर का रोना || ४ ||

पैसा सबकी जान है,
पैसेसे ही आज इन्सान की पहचान है |
पैसे की किसे जरुरत नही,
पैसा सबके लिए भगवान है || ५ ||

मीठा जहर है ये पैसा,
सबपर छा गया नशा जैसा |
पैसा रे पैसा,
तूने इन्सान को बनादिया भिकारी जैसा || ६ ||

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

क्षण हे प्रेमाचे

क्षण हे प्रेमाचे

क्षण हे आनंदाचे,
जपून ठेवण्याचे.

क्षण हे फुलांचे,
सुगंधी होण्याचे.

क्षण हे स्वप्नांचे,
साकार करण्याचे.

क्षण हे दिव्यांचे,
अप्रतिम स्वप्नांचे.

प्रेमरूपी दिव्यांनी उजळी,
स्वप्न दोन मनांचे (मित्रांचे).

क्षण हे मैत्रीचे,
एकमेकात विरून जाण्याचे.

क्षण हे सुखदुःखाचे,
हसत हसत जगण्याचे.

क्षण हे कर्तव्यांचे,
पूर्ती करण्याचे.

क्षण हे प्रेमाचे,
सप्तरंगी स्वप्नांनी आयुष्य सजवण्याचे…

 

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

चेहरे दिखावे के

चेहरे दिखावे के

ऐ दिल ना बन इतना सेंटी,
क्योंकी लोगोकी नही कोई गॅरंटी |
मुस्कूराकर पहचान बनाकर चले आते है,
अगले ही दिन मगर उनके चेहरे बदल जाते है || १ ||

हर किसीको अपना समझने की,
गलती कभी नहीं करना |
वर्णा पछतावेकी अंगार में,
खुदही होगा जलना || २ ||

एक चेहरा दिखाकर चलते है लोग,
और एक चेहरा छुपाकर |
दुश्मनी करते है यहाँ लोग,
दोस्ती का मुखौटा लगाकर || ३ ||

अजीतसिंघ जाठ.
मो : +९१ ८१४९३१७१११

असं वाटते मला

असं वाटते मला,
वारा बनून गावी तुझ्या यावं.
जेथे असेल तु तेथे जावून,
अंगी तुझ्या घुटमळावं.

असं वाटते मला,
फुलपाखरं मी व्हावं.
येवून जवळ तुझ्या,
अवती – भवती फिरावं.

असं वाटते मला,
सावली तुझी व्हावं.
जेथे जेथे जाशिल तु,
तेथे मागे तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
गाणं मी व्हावं.
कधीतरी नकळत,
ओठी तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
अश्रू मी व्हावं.
आठवण येता माझी कधी,
डोळ्यातून तुझ्या वाहावं.

असं वाटते मला,
हसू मी व्हावं.
नाराज असतांना तु,
खुदकन गाली तुझ्या यावं.

असं वाटते मला,
स्वप्न मी व्हावं.
रोज रात्री तु मला,
उघडया डोळ्यांनी बघावं.

असं वाटते मला,
उंबरठा मी व्हावं.
घरातील चौकटीत तुझ्या,
कायमस्वरूपी असावं.
सौ. अनिता भागवत येवले (बुलडाणा)

आधार

संसारमयी जिवनात माझ्या,
तुझाच एक आधार होता.
तन मन हृदयातही,
तुझाच फक्त विचार होता.

कंटाळा आला माझा,
हे मला सांगायचं होतं.
आवडत नव्हते तुला मी,
हे मला जाणवलं होतं.

अंधारून आल्या दाही दिशा,
हे मला उमगलं होतं.
बनून वादळ वारा होवून,
जिवनच उध्वस्त माझं करायचं होतं.

सोडुन जायचे होतं,
तर तसं बोलायचं होतं.
असं चटकन नातं,
तोडायचं नव्हतं.

काय मिळाले तुला,
भावना माझ्या दुखवून.
प्रेम केले तुझ्यावर,
देह माझा झिजवून.

माझ्यावर जी वेळ आणली,
ती आणखी कोणावर आणू नकोस.
अर्ध्यावरती सोडून असा,
कोणालाही जावू नकोस.

सौ. अनिता भागवत येवले (बुलडाणा)

माझी व्यथा

घडी दोन घडीचा प्रश्न नाही,
आयुष्य भराची साथ होती.
ज्यावर विश्वास टाकला मी,
ती एका माणसाची जात होती…

पती त्याचे नाव,
देव त्याला मानत होती.
गणागोताचा त्याग करून,
सोबत त्याच्या राहत होती…

जिवापाड जपले त्याला,
दूर जाऊ नये म्हणून.
त्रास त्याचा सहन केला,
नाराज होवू नये म्हणून…

त्याच्यासाठी मरमर,
कष्ट करत होती.
ओझं माझे होईल तुला,
म्हणून संसार सारा पेलत होती…

सोन्यासारखे दिवस,
चांदीसारखी रात्र होती.
द्रुष्ट कुणाची लागु नये,
म्हणून वारंवार जपत होती…

माझ्यासाठी नाही स्वतः साठी जग,
हेच तुला सांगत होती.
व्यसन तुझे सुटून जावे,
यासाठीच धडपडत होती…

ही अट तुला मान्य नव्हती,
म्हणून सोडून तु गेलास.
भरला पुरला संसार माझा,
मोडुन तु गेलास…

काय मिळाले असे वागुन तुला,
भावना माझी दुखावली होती.
विसरून जाशिल मला तु,
नियती हेच सांगत होती…

सौ. अनिता भागवत येवले (बुलडाणा)

"भाऊराया"

अश्रुंच तेल डोळ्याचा दिवा – २

पाहते वाट मी तुझी
आज भाऊराया……

आठवणीचे बंध, मायेचा धागा – २
प्रेमाची गाठ, हात मनगटी
बांधशील का तुझ्या
आज भाऊराया……

लहानपण आठवले, पाळण्यातला तु – २
मला पाहुन कसा, खुद्कन हसला
होता भाऊराया……

पहिले पाऊल तुझे पडले या भुईवर – २
पडता-पडता तुला, मी सावरले
होते भाऊराया……

मग जोरात पळु लागला
मागे मी धावु लागले – २
घास मुरवी तुझ्या, भरविला
होता भाऊराया……

जरा मोठा झाला भांडुही लागला – २
वेणी माझी ओढली होती
आठवले का भाऊराया……

आता मात्र शहाणा झाला
लग्न मांडवात बसला – २
हळद गाली तुझ्या मी लावली
होती भाऊराया……

वहिनी घरात आली
आनंद मनी झाला – २
सोनियाचा तो दिवस
होता भाऊराया……

आता बाप तु झाला
थोर मोठाही फार झाला – २
बहिणीला या मात्र
विसरला तु भाऊराया……

तरीही तुझी वाट अजुनही मी पाहते.
तरीही तुझी वाट अजुनही मी पाहते.
नाही तु आलास
तरी स्वप्नात राखी बांधते
तुला मी भाऊराया……
तुला मी भाऊराया……

 

सौ. अनिता भागवत येवले (बुलढाणा)

"मृत्यु" काय असतो हा मृत्यु,

“मृत्यु” काय असतो हा मृत्यु,
ज्याचा जन्म झाला त्याचा अंत
की जन्माला आलेल्या जिवाचा शेवट
त्याची वाटणारी खंत

प्रत्येक जिवाला होणाऱ्या वेदना
आपणं सर्वजण पाहतो पण
त्या शेवटच्या क्षणी जेव्हा
तो जिवं जळतो त्यावेळी
कोण त्याच्याजवळ राहतो

जन्माला आलेल्या प्रत्येकाला
चुकलं नाही मरणं
नश्वर असलेल्या देहाचं
स्मशानात जान्या आधीचं
रचलेलं असतं सरणं

जन्माला आलेल्या जीवांचं,
आपण किती आनंदाने गुण-गाणं गातो,
हसता खेळता जीव का आपल्यातुन
हरवुन जातो

जन्म आणि मृत्यु हे, देवांनी लावलेलं झाड आहे
लहानाचं मोठं करून पुरविले
प्रत्येक जिवाचे लाड आहे
आणि त्याला जो आवडेल यांची
त्याच्या दरबारात असलेली वाढ आहे

आपल्या माणसांपासून दुर जावं,
असं कोणालाच वाटत नाही
आपलं माणुस नेतांना त्याच्या डोळ्यातं
अश्रू कधी दाटत नाही

जन्म आणि मृत्यु ह्या एकाचं
नाण्याच्या दोन बाजु
एकदाचं मिळतो मनुष्य देह
नका कुणी माजू…..
नका कुणी माजू…..
– सौ. अनिता भागवत येवले