घडी दोन घडीचा प्रश्न नाही,
आयुष्य भराची साथ होती.
ज्यावर विश्वास टाकला मी,
ती एका माणसाची जात होती…
पती त्याचे नाव,
देव त्याला मानत होती.
गणागोताचा त्याग करून,
सोबत त्याच्या राहत होती…
जिवापाड जपले त्याला,
दूर जाऊ नये म्हणून.
त्रास त्याचा सहन केला,
नाराज होवू नये म्हणून…
त्याच्यासाठी मरमर,
कष्ट करत होती.
ओझं माझे होईल तुला,
म्हणून संसार सारा पेलत होती…
सोन्यासारखे दिवस,
चांदीसारखी रात्र होती.
द्रुष्ट कुणाची लागु नये,
म्हणून वारंवार जपत होती…
माझ्यासाठी नाही स्वतः साठी जग,
हेच तुला सांगत होती.
व्यसन तुझे सुटून जावे,
यासाठीच धडपडत होती…
ही अट तुला मान्य नव्हती,
म्हणून सोडून तु गेलास.
भरला पुरला संसार माझा,
मोडुन तु गेलास…
काय मिळाले असे वागुन तुला,
भावना माझी दुखावली होती.
विसरून जाशिल मला तु,
नियती हेच सांगत होती…
सौ. अनिता भागवत येवले (बुलडाणा)